κηροδόχος

-ο (Α κηροδόχος, -ον)

νεοελλ.

1. αυτός στον οποίο γίνεται η τήξη τού κηρού («χάλκινος λέβητας κηροδόχος»)

2. φρ. «κηροδόχος δίσκος» — ο δίσκος τού μανουαλιού στον οποίο στήνονται τα αναμμένα κεριά στην εκκλησία

αρχ.

το αρσ. ως ουσ. ὁ κηροδόχος

(κατά τον Ησύχ.) «σμήνη, οἱ κηροδόχοι τῶν μελισσῶν» — δηλ. οι θήκες τής κηρήθρας, στις οποίες οι μέλισσες αποθέτουν το κερί που παράγουν, ανάμικτο με το μέλι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κηρός + -δόχος (< δέχομαι), πρβλ. αμμο-δόχος, τεφρο-δόχος].